90’lı yıllara gidiyorum……. Hani şu lokumu bisküvi içine koyup yediğimiz, leblebi tozunu hararetli bir şekilde su içer gibi bir solukta dikleyip, dakikalarca öksürdüğümüz yıllara.
Her kitabı okuyamadığımız her türküyü söyleyemediğimiz yıllar….İtinalı bir şekilde kurallı cümle kurduğumuz dönemler ki çokta özlediğim söylenemez (dostlarım dışında).
Milenyumun son mezun liselileri iyi hatırlarlar,fikirlerimiz okul duvarındaki gazete köşesinde hayat bulurdu ket vurulmuş başlıklar altında.O köşede yazılarına yer bulan arkadaşlar okulun en popüler öğrencileri arasında yerlerini alırdı.Ahhh ahhh ahhh bi havalar bi havalar
Basındık biz.Sessiz çoğunluğun çığlığı.
Mürekkepli kalemle tükenmez kalem arasında raks ederken, kaç A4 kağıdını idam ettiğimi,annemin ‘gavur parasıyla almıyoruz kızım ,bu ne ziyan’sözleriyle kendime gelişlerimi kahkahalarla anarım.
Ne zaman ki yazdıklarımız okul yönetmeliğinin despot kurallarına takıldı,mürekkep ihtiyacımız son buldu.Annem mutlu,A4’ler mutlu.Ben……………
Şimdi geçmişi tazeleyen,kanı aynı heyecanla damarlara yollayan,Kemalpaşalılara KULİS HABER ile ‘Haberin Kalbi Burada Atacak ‘diyen kardeşimle yine yeniden yazmaya BİSMİLLAHHH.
Teşekkürler Yıldıray Dal, hayırlı olsun Kemalpaşa Kulis Haber,hoş geldim ben
